جنبش آزادی بخش ابوشهر (بوشهر یا Bushire) قصد دارد برای شما اولین
مسیرهای هوایی جهان را نشان دهد. جنبش آزادی بخش ابوشهر صرفا به دلیل ذکر
تاریخ بوشهر (ابوشهر یا Bushire) چنین مطالبی را گردآوری، ترجمه و تحلیل
کرده است. این جنبش سال ها است به یاری بوشهر آمده است. هدف اصلی این جنبش
آزادی سازی کامل بوشهر و مبارزه با استعمار کثیف تهران و برخی دیگر از
کشورها می باشد.
اگر به نقشه ها دقت کنید تقریبا تا دهه
1930 خطوط هوایی از بوشهر (ابوشهر یا Bushire) رد می شده اند. در حقیقت
Bushire پوینتی برای پیاده شدن و سپس پرواز مجدد بوده است. اما بعد از دهه
1930 این خط به جنوب خلیج فارس منتقل شد. دقیقا مشابه این موضوع را می
توانید در تایپک انتقال نامه هوایی
نیز ببینید. در حقیقت با شروع جنگ جهانی اول و قیام های رئیسعلی دلواری و
شورش های بسیار مردم جنوب و سپس تشکیل نیروی سرکوب گر SPR از سوی لندن در
سال 1916 تا 1921، مناطق بوشهر به شدت برای انگلیسی ها نا امن شد.
انگلیس از اوایل 1700 میلادی با بوشهر
مبادلات تجاری بسیاری داشت و در سال 1763 ساختمان British Residency را در
بوشهر بنا گذاشت که کلیه امورات سیاسی خلیج فارس و پس کرانه هایش در آنجا
مدیریت می شد و در حقیقت مرکز فرماندهی انگلیس محسوب می شد. جنبش آزادی بخش
ابوشهر می تواند به یقین بگوید سیاست های پوسیده لندن و دشمنی آنها با
مردم جنوب بالاخره انگلیسی ها را از جنوب بیرون راند! تا اینکه در سال 1946
ایالات متحده آنها را از بوشهر بیرون انداخت!
انگلیس با از دست دادن نقاط استراتژیکش از
سال 1945 تا به امروز بیش از 400 برابر ارزش پولش افت کرده است! در سال
1956 نیز در کانال سوئز امریکا ضربه بسیار مرگباری به انگیس رد و برای
همیشه امپراتوری بریتانیا را غرق کرد! همچنین قرارداد نفتی دارسی که از سال
1901 تا 1961 سهم 84 درصدی را برای انگلیسی ها تامین می کرد دیگر برای
انگلیسی ها ماندگار نشد!
جنبش آزادی بخش ابوشهر به یقین می نویسد که
سیاست های پوسیده و طمع بیش از حد لندن، انگلستان را در خلیج فارس و منطقه
به شدت تضعیف نمود. چرا؟ شاید برایتان عجیب باشد گفتیم که انگلستان از
اوایل 1700 م و بالاخص 1763 م تا 1946 م مستقیما در بوشهر حضور داشت. اما
همیشه مخالف توسعه این بندر بود. بارها در خاطرات لرد کرزن می خوانید که
برخی انگلیسی ها میگفتند ای کاش در سال 1857 بعد از جنگ، راه های بوشهر را
توسعه می دادیم و بندری خوبی می شد. اما به دلیل موقعیت بسیار ممتاز و خاص
بوشهر، انگلستان حاظر به باز شدن راه ها بر روی بوشهر نبود زیرا بوشهر
بهترین سنگر نفوذ ناپذیر برای آنها محسوب می شد. انگلستان به شدت مخالف
کشیدن خط آهن به بوشهر بود و آن خط آهن نیز که در جنگ جهانی اول از بوشهر
تا دالکی کشیده بود یک خط آهن سبک برای انتقال نیرو بود زیرا مردم منطقه
جاده شاهی بوشهر-شیراز را برای 3 سال مسدود کرده بودند. انگلستان آنقدر
بوشهر را محدود نگه داشت تا تمام پتانسیل های اقتصادی این شهر نابود شد. از
طرفی دولت ایران نیز کینه توزی بسیاری بر علیه انگلیسی ها و سران در بوشهر
داشت.
لندن آنقدر سیاست زور بکار گرفت تا آنکه
همه قبایل منطقه مانند تنگستانی ها، دشتستانی ها و قشقایی ها بر علیه آنها
متحد شدند! اوج حماقت و دشمنی لندن را می توان با تشکیل نیروی SPR در سال
1916 تا 1921 دید! انگلیسی ها در حالیکه بهترین موقعیت استراتژیک خلیج فارس
را در دست داشتند اما با زور و بیچارگی بیابان های جنوب خلیج فارس را
ساپورت می کردند!
در سال 1919 آنچنان لندن طمع کرد که دیگر
موقعیت برترش در خلیج فارس را هم نمی دید و با قراردادی توسط سر پرسی کاکس
در تهران می خواست کل ایران را مستعمره خودش کند. (به شما پیشنهاد می کنم خلاصه ای از تاریخ بوشهر را بخوانید)
اما امریکا و فرانسه و سیاسیون ایران به شدت با آن مخالفت کردند و این
قرارداد لغو شد! انگلیسی ها هرگز تصور نمی کردند که چنین کلاهی سرشان برود!
انگلیسی ها حتی بعد از تشکیل SPR در سال
1916 می خواستند ارتش ایران مبتنی بر همین نیرو باشد اما با به قدرت رسیدن
رضاخان تمام برنامه یشان بهم ریخت و رضاخان آنها را کاملا بیرون انداخت!
انگلیسی ها با تحریک برخی قبایل از 1921 در
جنوب غرب می خواستند موقعیتی کسب کنند اما باز هم شورش های مردمی تا 1925
کاملا سرکوب شد! شورش های بلوچ ها نیز از سال 1928 تا 1934 کاملا سرکوب شد.
با این همه نابسامانی و بدنامی حالا لندن
نفوذش را از دست داده بود! تا اینکه در دهه 1930 آرام آرام از بوشهر خارج
می شد! تا اینکه امریکا در سال 1946 آنها را کاملا از بوشهر بیرون کرد! در
این داستان آنچه مشاهده می شود طمع بیش از حد لندن و از دست دادن بهترین
موقعیت هایش بود!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر